Vol liefde en pijn neemt Robin van Roosmalen je mee in zijn onbegrijpelijke verlies, zijn strijd en zijn leven: als sportman en als mens. Hartverscheurend eerlijk legt de kampioen zijn masker af en ziel bloot. Daarbij toont hij zich van zijn meest kwetsbare kant.
Pokerface is het comeback-verhaal van een vechtsporter, zoals dit nooit eerder is verteld. Het is een eerbetoon aan Robins zusje Melissa, aan de vechtsport en aan het leven zelf. Leven dat voor de vechter soms heel veel zwaarder bleek dan de strijd in de ring.
Robin ‘Pokerface’ van Roosmalen (1989) is meervoudig wereldkampioen kickboksen in de veder- en lichtgewichtsklasse. In 2014 won hij zijn eerste wereldtitel, die hij vele malen met succes verdedigde. Kort voor zijn dramatische auto-ongeluk maakte Van Roosmalen de overstap naar MMA: Mixed Martial Arts. Bij het ongeluk in januari 2021 verloor hij zijn twee jaar jongere zusje Melissa (29).
Instagram: @robinvanroosmalen
‘Robin, zie ik er vandaag knap genoeg uit?’
Zoiets had je me nog nooit gevraagd. Daarvoor was je veel te zelfverzekerd, te overtuigd van jezelf. Je wist immers heus wel dat je knap was. Knap genoeg voor alles. Ook op de dag van het ongeluk zelf, toen je mij die vreemde vraag stelde.
Hoe bedoel je, knap genoeg waarvoor? Maar dat vroeg ik niet. Misschien had ik dit wel moeten doen. Dan had die vraag mij antwoorden kunnen geven die ik nu niet heb. Want wist je dan onbewust wat je te wachten stond, wat ons overkomen zou? Had je een voorgevoel, wat je mij niet liet merken omdat het te vaag en te ver weg was om te beseffen en te vertellen?
Nooit heb ik zoveel vragen gehad en nooit zo weinig antwoorden als na jouw dood. En nooit zo veel schuldgevoel. Zeker die dagen in het ziekenhuisbed, toen jij er niet meer was en ik bewegingloos en slapeloos lag omdat mijn lijf het niet meer deed. Dan lag ik te piekeren, herbeleefde ik de angst en de onmacht van direct na het ongeluk.
Ik voelde me verantwoordelijk voor je en voor wat er was gebeurd, want ik had beloofd op je te passen en voor je te zorgen. Dat hadden we elkaar beloofd, jaren terug al. En misschien had ik iets kunnen veranderen, iets in die dag kunnen verschuiven, waardoor alles nu anders was geweest.
Was je die dag bijvoorbeeld iets te laat geweest of hadden we eerst nog koffie gedronken zoals we altijd deden, had je dan nog geleefd?
Ik bedoel: je was altijd te laat. Altijd. Alleen die dag niet. En als we dan langs De Lucht reden, stopten we voor een koffietje. Altijd. Maar nu niet, nu stopten we alleen om te tanken. Ik liet je ook nooit rijden, zat altijd zelf achter het stuur, dat weet je. Maar deze keer niet.
Had ik die dag van het ongeluk iets anders gedaan, iets anders gezegd: was het dan ook anders gegaan? En waren die woensdag 13 januari 2011 alle gebeurtenissen één minuut of minder verschoven, hadden we dan de dood vermeden?
Hoe vaak en hoe lang ik hier ook over piekerde, een antwoord kwam er niet en alle vragen bleven spoken in mijn hoofd. Ze leidden er alleen maar toe dat ik keer op keer de dag doornam, tot op de minuut, zoals ik een wedstrijd door kan nemen, een gevecht.
Maar het einde van de dag bleef hetzelfde, telkens weer. En steeds weer herbeleefde ik de angst en de onmacht die bij dat einde horen.
Weet je, Melis: soms denk ik dat alles wat in het leven gebeurt ook zo is bedoeld. Het is zoals het is en dat is onvermijdelijk. Die gedachte geeft me dan een klein beetje troost, of zorgt er in elk geval voor dat ik iets minder pieker. Dan kan ik me tenminste neerleggen bij dat onvermijdelijke. Dan zit er ook een soort van logica in wat er is gebeurd.
De gebeurtenissen op die dag zijn dan onlosmakelijk met elkaar verbonden, zoals de minuten dit zijn. Schakels in een niet te breken keten van oorzaak, gevolg en onafwendbaar einde, altijd in één richting.
En zoals de minuten zijn verbonden, zo geldt dit ook voor de uren, dagen en weken.
