Jim, de weg naar Bakkum is mijn persoonlijke verhaal. Hoe ik als jochie van vijftien jaar de plotselinge Idols-hysterie beleefde. En werd gekatapulteerd in een rollercoaster-carrière in muziek, film en theater. Een jongen die ‘anders’ was, maar dit nooit zo voelde. Een dagdromer in een sprookjeswereld.

Jim is ook een verhaal over mijn vriendschappen, fans en leermomenten. Over mijn familie, de liefde die ik vond en de man die ik ben. Al mijn jeugddromen zijn uitgekomen en heb ik waargemaakt. Misschien had ik ook wel iemand iets te bewijzen. ‘Was jij niet van een of ander talentenjachtje?’

‘Hallo allemáál! Dat kan háárder!’
We roepen, we zwaaien, we zweven boven de wereld, boven de Dam…
Jamai loopt naar een hoek, draait ons de rug toe. Ik, al net zo emotioneel, sla een arm om hem heen. Te veel indrukken, te veel geluk. Te veel om te verwerken voor twee jochies. Kinderen nog…

O ja: ik ben er tegenwoordig ook als luisterboek! Klik hier!

Als Rob de Nijs het zegt…

Achteraf zou ik kunnen zeggen dat het niet anders had kunnen gaan. Dat ik gemaakt was voor het leven dat ik leid: een leven in muziek, film en entertainment.

Maar in mijn jeugd was de wereld van nu, het bestaan dat ik leid, een heel grote ver-van-mijn-bed-show. Dus dagdroomde ik over optredens in de Mini-playbackshow, waar ik aangemoedigd door Henny Huisman Annie Lennox van Eurythmics naspeelde. Dan stond ik bij Henny in zijn winkeltje om vervolgens in een paar seconden door die magische bol en rook te zijn omgetoverd tot wie dan ook. Ik droomde over mijn sprong samen met presentator Peter Jan Rens in dat grote gat bij ‘Geef Nooit Op’: die bodemloze bak die je overal en naar alle tijden teleporteert. Ik fantaseerde over mijn plekje tussen Carlo en Irene tijdens een opname van Telekids. Of gewoon over ‘zingen op televisie’, wat ik  altijd zei dat ik wilde als iemand mij vroeg naar mijn droom.

Maar niets was zomaar ‘gewoon’, zeker niet in mijn dromen. En al helemaal niet op de weg naar hun verwerkelijking.

Muziek, film en entertainment: ze hebben me altijd aangetrokken. Maar waar tegenwoordig de wegen naar een programma als de Mini-playbackshow best makkelijk te volgen zijn – stuur een zelfgemaakt videootje op en klaar ben je – had ik in de jaren voor de echte doorbraak van internet, de tijd van mijn vroege jeugd in de jaren 90, geen idee hoe ik daar moest komen.

De kleine Jimmy Bakkum uit Egmond-Binnen wist het niet en was er eigenlijk ook niet eens zo mee bezig, met dat verwezenlijken van die droom. Het zou immers toch niet gebeuren. Zo’n magische ervaring vol rook en transformatie was voor anderen bestemd, voor de échte geluksvogels. Daarom dagdroomde ik.

En dat deed ik als de beste.